Nawet nie wiecie ile rzeczy może się wydarzyć w ciągu miesiąca. Tyle właśnie minęło od naszego ostatniego wpisu. Wiemy… długo. Na nasze usprawiedliwienie chciałbym powiedzieć, że nie próżnowaliśmy. Sprzedaliśmy praktycznie wszystko co mieliśmy, spakowaliśmy jakieś 100 kilogramów książek kucharskich w pudła, pięć walizek z garnkami, patelniami i innymi takimi i wynieśliśmy się z naszej małej wulkanicznej wyspy. Nie myślcie sobie, że postanowiliśmy sobie ułatwić jakoś skrajnie zadanie i teraz będziemy robić bloga ze słonecznej Hiszpanii czy wprost z Chiang Mai. Nie… to by było za proste. Mieszkaliśmy na pełnej lodowców wyspie o mroźnej nazwie, żeby przenieść się do Finlandii, gdzie zostaliśmy powitani absurdalną wręcz ilością śniegu i szczypiącym w policzki mrozem. Bardzo się nam tutaj podoba, a ponieważ Finlandia też jest pod kołem podbiegunowym oraz w znacznej swojej części powyżej rzeczonego koła, to nasz blog nadal pozostaje blogiem o kuchni azjatyckiej pod kołem podbiegunowym.

Od momentu przyjazdu zwiedzamy to, co w Helsinkach najważniejsze. Byliśmy już w kilku sklepach wietnamskich, kilku tajskich, jednym chińskim, jednym indyjskim i kilku arabskich. Ponadto, zjedliśmy w restauracjach zielone curry, czerwone curry oraz koreańskie bulgogi. Można więc powiedzieć, że eksplorowanie Finlandii idzie nam nieźle. Nie myślcie, że nie zjedliśmy niczego lokalnego. Bardzo wcześnie zostaliśmy uraczeni fińskim przysmakiem o nazwie salmiakki. Jest to coś słonego, „lukrecjowatego” i ogólnie raczej niejadalnego. Zjedliśmy również wędzonego renifera. Zanim ktoś nas zwyzywa od zwyrodnialców, którzy jedzą czerwononosego Rudolfa, to dodam, że zjedliśmy też hamburgera z tegoż Rudolfa i zamierzamy też zamówić słynną w Finlandii pizzę z Rudolfem i kurkami (grzybami, nie małym drobiem). Trudno. Na Islandii próbowaliśmy maskonurów, które też są urocze. Urocze i pyszne zresztą.

Chcieliśmy jakoś zrekompensować fakt, że przez miesiąc nie daliśmy Wam do przeczytania jakiegoś kolejnego przepisu. Ponieważ nasz blog już jest znany z przepisów nie zawsze „łatwych i szybkich”, to dzisiaj podtrzymamy naszą tradycję przepisów, do których trzeba się solidnie przygotować, obkupić składnikami i przy których trzeba spędzić sporo czasu. Wszystko to dla efektu, który rozwala na łopatki. Efekt jest naprawdę tak niesamowity, że jeśli podejmiecie rękawice i zdecydujecie się zrobić dum ba biryani, to wszyscy, którym podacie gotowe danie, nie będą mieli innego wyjścia poza ogólnym biciem pokłonów oraz serią „ochów” i „achów”.

My przygotowywaliśmy się do tego dania psychicznie, teoretycznie i praktycznie całkiem długo. Ponieważ przepis pochodzi z książki kucharskiej Gordona Ramsaya z przepisami z jego pobytu w Indiach, to obejrzeliśmy ponownie cały sezon programu Gordon’s Great Escape. Musieliśmy też przećwiczyć luzowanie kurczaka, więc poświęciliśmy kilka kurczaków i sporo czasu na studiowanie tej techniki. Posiłkowaliśmy się filmami, na których Jacques Pepin pokazywał jak to zrobić. Okazało się to całkiem proste, więc jeśli nie umiecie luzować kurczaka, to można się tego nauczyć bardzo szybko i potem zajmuje to góra 2-3 minuty.

Robiliśmy dum ba biryani kiedy jeszcze mieszkaliśmy na Islandii, więc kilka dni polowaliśmy na jajka przepiórcze. Szczęśliwie udało się je nawet zdobyć, a reszta składników, czyli tona najróżniejszych indyjskich przypraw, była już znacznie dla nas prostsza. Myślę, że z jajkami przepiórczymi nikt nie powinien mieć problemu. Tutaj w Helsinkach są w każdym sklepie. Inną sprawą może być za to cała kolekcja najrozmaitszych przypraw, które my mamy zawsze w domu, a inni być może będą musieli zdobyć specjalnie do tego dania. Warto. Naprawdę warto.

Wreszcie o samym daniu. W oryginalnej wersji dum ba biryani jest daniem tak skomplikowanym, jak tylko dałoby się skomplikować. Gdy Gordon Ramsay uczył się jak robić to danie, to musiał kozę nafaszerować kurczakami, nafaszerowanymi przepiórkami, nafaszerowanymi jajkami. Tak… przeczytaliście dobrze. W prostszej wersji, którą my zrobiliśmy według przepisu tego nieco wybuchowego znanego szkockiego kucharza, mamy kurczaka nafaszerowanego baraniną i jajkami przepiórczymi. Jest to wersja znacznie uproszczona i zdecydowanie w mniejszych rozmiarach w porównaniu do oryginalnej, ale wciąż roboty jest sporo. A też sam faszerowany tym wszystkim kurczak nie jest jeszcze pełnym daniem. Skoro mamy w nazwie „biryani”, to musimy mieć biryani. Jak już mamy gotowego faszerowanego kurczaka, to kładziemy go w garnku do zapiekania na podgotowanym ryżu, przełożonym kulkami z baraniny, sosem, kolejną warstwą sosu, ryżu itd. Garnek musimy zapieczętować ciastem dookoła, żeby ani trochę wilgoci nie uciekało na zewnątrz. W ten sposób cały smak zostaje wewnątrz garnka.

Kiedy już otworzymy gotową potrawę, naszym oczom ukaże się przepyszny i aromatyczny ryż i jeszcze bardziej aromatyczny kurczak. Kładąc na talerz porcję biryani i plaster faszerowanego kurczaka, to choć jesteśmy wykończeni ciężką i długą pracą, wiemy, że stworzyliśmy kulinarne arcydzieło. Dum ba biryani jest przepyszne.

Dum ba biryani nie jest potrawą na zwyczajny niedzielny obiadek. W oryginalnej wersji jest przygotowywane na najważniejsze okazje – np. na wystawne i drogie śluby. Przyrządzane jest zawsze przez najbardziej doświadczonego kucharza. Nawet w uproszczonej wersji, danie to jest wyzwaniem, więc kiedy nadarzy się odpowiednia i ważna okazja, zdecydujcie się koniecznie zrobić dum ba biryani.